Page 74 - JRISS-vol.1-no.3
P. 74
Journal of Ratchathani Innovative Social Sciences : Vol.1 No.3 October-December 2017 69
บทที่ 3 อธิบายเกี่ยวกับเกมการสื่อสาร เป็นเกมที่ไม่มีคู่ต่อสู้เหมือนเกมอื่น สิ่งที่จะ
เอาชนะคือ “ความอึดอัด” ของผู้ร่วมสนทนา เป็นเกมที่จําเป็นต้องเล่น (เพราะถ้าไม่เล่น คือ
ไม่พูดคุยกันแล้ว การสนทนาหรือการสื่อสารก็ไม่เกิดขึ้น) และวิธีเอาชนะคือ “การยืดหยุ่น”
(คืออย่าเอาจริงเอาจัง เอาแพ้เอาชนะกัน)
บทที่ 4 นําเสนอเกี่ยวกับการเตรียมตัวลงสนาม (การสื่อสาร) ควรเข้าใจว่าการสื่อสาร
ก็ต้องหวังผล คือ “ทําให้คู่สนทนารู้สึกดี และอยากสนทนาด้วย” จงอย่าใช้อคติ คือความเอน
เอียงจากการไม่รู้ เป็นอุปสรรคในการสื่อสาร แต่ใช้เป็นจุดแสวงหาข้อมูลและความเข้าใจมาก
ขึ้น เปลี่ยนจุดเน้นของการสื่อสารจากการถ่ายทอดเป็นการส่งต่อ คือส่งต่อข้อมูลสู่ผู้รับสาร
(ส่วนจะเข้าใจอย่างไรก็แล้วแต่ผู้รับสาร) ใช้ปมด้อยเป็นปมเด่นแทน และคิดว่าการสื่อสารเป็น
เดิมพันแบบหนึ่ง ถ้าชนะ (คือพูดคุยกันราบรื่น) ก็ดีแล้ว แต่ถ้าแพ้ (คือทําอย่างไรก็ยังสนทนา
กันไม่ราบรื่น) ก็ไม่มีอะไรเสียหาย เพียงแต่ไม่ได้เพิ่มเท่านั้นเอง (ถ้าคิดได้แบบนี้ก็จะไม่กลัวที่
จะสนทนากับคนอื่นอีกต่อไป)
บทที่ 5 ผู้เขียนใช้หัวข้อว่า “ความเงียบคือความสําเร็จ” โดยผู้เขียนกล่าวถึงการอ่าน
บรรยากาศในการพูด และการสร้างบรรยากาศที่ดีระหว่างสนทนา และสุดท้ายกล่าวถึงว่า
“บางครั้งความเงียบก็เป็นสิ่งที่ดี ไม่เสียหาย จงอย่าตกใจ ขอเพียงแต่บรรยากาศสนทนาไม่เสีย
ก็พอ
บทที่ 6 กล่าวถึงเทคนิคการพูด เช่น คุยกันเรื่องที่คู่สนทนาสนใจ ตั้งคําถามให้คู่
สนทนาได้พูดเยอะ สนใจคู่สนทนาอย่างใส่ใจ พยายามไม่ขัดแย้งกัน ชื่นชมคู่สนทนา ไม่ทําตัว
เก่งกว่าคู่สนทนา ทึ่งคู่สนทนา และพูดคุยกันให้สนุกเข้าไว้ บทที่ 7 กล่าวถึงแนวทางในการ
พัฒนาทักษะในการตั้งคําถาม บทที่ 8 กล่าวถึงกลยุทธ์อารมณ์ขัน และบทที่ 9 พฤติกรรมที่ผิด
ในการพูดคุยกัน คือ พฤติกรรมที่ไม่พึงประสงค์ เช่น การโกหก ขัดคอ และโอ้อวด และ ใช้คํา
ว่า “ไม่” บ่อยไป (คือลดพูดคําว่า “ไม่” ครับ)
ส่วนบทส่งท้าย ผู้เขียนได้กล่าวถึงวัตถุประสงค์ในการเขียนหนังสือว่า เขียนแบบ
พูดคุยกัน โดยมีวัตถุประสงค์เหมือนกับผู้อ่านฟังรายการวิทยุที่ผู้เขียนจัดอยู่ ครับ
ความเห็นและข้อเสนอแนะท้ายเรื่อง
ผู้ปริทัศน์ได้กล่าวมาแล้วข้างต้นว่า หนังสือเล่มนี้เป็นข้อแนะนําเกี่ยวกับการสื่อสารที่
แปลกและแตกต่างไปจากตําราเกี่ยวกับการสื่อสารโดยทั่วไป ดังสาระที่นําเสนอไปแล้ว ซึ่ง
กล่าวโดยสรุป คือ ผู้เขียนเน้นการสื่อสารแบบพูดคุยกัน หรือการสนทนา ซึ่งคนทั่วไปจะรู้สึกไม่
ค่อยกล้าพูดกับคนอื่น โดยเฉพาะคนแปลกหน้า เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไร หรือพูดไปแล้วเกรง
ว่าคู่สนทนา หรือผู้อื่นจะเข้าใจว่าเราไม่รู้อะไร หรือไม่น่าสนใจ เป็นต้น แต่ผู้เขียนเสนอว่า
“การสื่อสารในการสนทนากันนั้น ไม่มีแพ้ หรือชนะ แต่ทําอย่างไรจึงจะทําให้การสนทนา
ดําเนินไปราบรื่น และรู้สึกดี” ความสําเร็จของการสนทนา คือทําให้คู่สนทนารู้สึกดี และ
