Page 51 - JRIHS VOL2 NO3 July-September 2018

46 Journal of Ratchathani Innovative Health Sciences : Vol.2 No.-3 July-September 2018

ขอมูลจํานวนประชากรผูสูงอายุที่มีอายุระหวาง 60-100 ป ตําบลแจระแม อําเภอเมือง จังหวัด
อุบลราชธานี พบวามีจํานวนประชากรผูสูงอายุเพศชายจํานวน 708 คน เพศหญิง 816 คน รวม

ประชากรผูสูงอายุในตําบลแจระแม อําเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี ทั้งหมด 1,524 คน ซึ่งมี
ผูสูงอายุเพศหญิงมากกวาเพศชาย (สํานักงานสาธารณสุขจังหวัดอุบลราชธานี, 2559) ซึ่ง
ผูสูงอายุเปนวัยที่มีความเสี่ยงเกิดโรคขอเขาเสื่อม อาจเนื่องมาจากการเสื่อมของรางกายตามวัย
พฤติกรรมในกิจวัตรประจําวัน เชน การนั่งยอง ๆ การนั่งพับเพียบ การนั่งคุกเขา การขึ้นลงบันได
และกิจกรรมในการใชขอเขามาก ๆ ซึ่งสวนใหญจะเปนกลุมแมบานมีโอกาสเสี่ยงสูงมากกวา

ผูชาย เนื่องจากความแข็งแรงของกลามเนื้อสวนขานอยกวาผูชาย
จากการศึกษาของเสาวนีย สิงหา, และคณะ (2558) ไดศึกษาปจจัยที่มีผลตอพฤติกรรม
การดูแลสุขภาพของตนเองของผูสูงอายุที่มีภาวะขอเขาเสื่อม กลุมตัวอยางเปนผูสูงอายุขอเขา

เสื่อมที่มีอายุ 60 ปขึ้นไปทั้งเพศชายและเพศหญิงจํานวน 126 ราย โดยประชากรที่ใชในการวิจัยนี้
เปนผูสูงอายุที่มีภาวะขอเขาเสื่อมที่อาศัยประจํานานอยางนอย 6 เดือน ในเขตเทศบาลตําบล
แพรกษา อําเภอเมือง จังหวัดสมุทรปราการ พบวาปจจัยที่มีความสัมพันธอยางมีนัยสําคัญทาง
สถิติที่ระดับ 0.05 และ .001 กับพฤติกรรมการดูแลตนเองไดแก สรีระขอเขา ดัชนีมวลกาย ผูดูแล

หลัก การปรับสภาพที่อยูอาศัย และความเครียด ซึ่งจะเห็นไดวาปจจัยที่มีความสัมพันธที่ทําใหเกิด
ขอเขาเสื่อม ไดแก สรีระขอเขา ดัชนีมวลกาย ผูดูแลหลัก การปรับสภาพที่อยูอาศัย และ
ความเครียด ซึ่งมีความสัมพันธทางดานความรูเกี่ยวกับโรคขอเขาเสื่อม การรับรูความรุนแรงของ
โรคขอเขาเสื่อม แรงสนับสนุนทางดานสังคม ตอพฤติกรรมการปองกันโรคขอเขาเสื่อมอยางไร

ผูวิจัยจึงมีความสนใจที่จะศึกษาเกี่ยวปจจัยที่มีความสัมพันธตอพฤติกรรมการปองกันโรค
ขอเขาเสื่อมของผูสูงอายุในชุมชนบานทาบอ ตําบลแจระแม อําเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี ซึ่งมี
ประชากรผูสูงอายุรวมทั้งหมด 657 คน เปนเพศชาย 293 คน เพศหญิง 364 คน โดยใชแนวคิด
เกี่ยวกับความรูของโรคขอเขาเสื่อม การรับรูความรุนแรงโรคขอเขาเสื่อม และแนวคิดทางดานแรง

สนับสนุนทางสังคม ผลการศึกษาสามารถนํามาใชประโยชนตอการพัฒนารูปแบบที่เหมาะสมในการ
ดําเนินงานสุขศึกษา เพื่อปองกันการเกิดโรคขอเขาเสื่อมของผูสูงอายุในลําดับตอไป

วัตถุประสงคการวิจัย

1. เพื่อศึกษาพฤติกรรมการปองกันโรคขอเขาเสื่อมของผูสูงอายุในชุมชนบานทาบอ ตําบล
แจระแม อําเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี
2. เพื่อศึกษาความสัมพันธระหวางปจจัยชีวสังคม ความรูเกี่ยวกับโรคขอเขาเสื่อม การรับรู
ความรุนแรงของโรคขอเขาเสื่อม และแรงสนับสนุนทางสังคมกับพฤติกรรมการปองกันโรคขอเขา

เสื่อมของผูสูงอายุในชุมชนบานทาบอ ตําบลแจระแม อําเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี

สมมุติฐานการวิจัย