Page 62 - JRIHS VOL2 NO1 January-March 2018

Journal of Ratchathani Innovative Health Sciences : Vol.2 No.1 January-March 2018 57

สรุปและอภิปรายผล
1. ความสามารถในการประกอบกิจวัตรประจําวัน จากผลการวิจัย พบวา ผูสูงอายุเกือบ

ทั้งหมดพึ่งตนเองได ชวยเหลือผูอื่น ชุมชนและสังคมได (กลุมติดสังคม) คิดเปนรอยละ 97.9
รองลงมาคือ ดูแลตนเองไดบาง ชวยเหลือตนเองไดบาง (กลุมติดบาน) คิดเปนรอยละ 2.1 ซึ่ง
ผลงานวิจัยนี้พบวาความสามารถในการประกอบกิจวัตรประจําวัน ของกลุมตัวอยางปฏิบัติ
กิจวัตรประจําวันไดต่ํากวางานวิจัยของปุณิกา กิตติกุลธนันท (2560) ที่ผูสูงอายุสามารถปฏิบัติ
กิจวัตรประจําวันไดปกติ คิดเปนรอยละ 100 เมื่อพิจารณาการประกอบกิจวัตรประจําวัน เปน

รายขอ พบวาการปฏิบัติกิจวัตรประจําวันของกลุมตัวอยางที่สามารถทําเองไดมากที่สุด รอยละ
98.9 คือ การลางหนา หวีผม โกนหนวด รองลงมาคือ การรับประทานอาหาร สามารถตักอาหาร
ชวยตนเองไดปกติ รอยละ 97.9 ซึ่งสอดคลองกับงานวิจัยของ ปุณิกา กิตติกุลธนันท (2560) ที่

สะทอนใหเห็นถึงการประกอบกิจวัตรประจําวันไดในระดับสูง (12-20 คะแนน) ซึ่งผูวิจัยอภิปราย
ไดวากลุมตัวอยางในงานวิจัยทั้ง 2 เรื่องนี้ มีคุณลักษณะของผูสูงอายุที่อยูในกลุมติดสังคม
เหมือนกัน สวนในประเด็นที่ผูวิจัยตั้งขอสังเกตจากผลการวิจัยนี้คือ ความตองการคนความ
ชวยเหลือในการขึ้นลงบันไดของผูสูงอายุมีถึง รอยละ 14.7 อาจเปนเพราะวากลุมตัวอยางที่อยูใน

อายุ 80 ปขึ้นไปมีถึงรอยละ 20 จึงเปนกลุมที่ตองการชวยเหลือในการขึ้นลงบันได สวนใน
ประเด็นการลุกนั่งจากที่นอนหรือจากเตียงไปยังเกาอี้ มีขอมูลจากงานวิจัยพบวา สามารถทําได
สูงถึง รอยละ 84.2 และประเด็นที่เปนปญหาเรื่อง การกลั้นการถายอุจจาระ กลั้นไมไดบางครั้ง
คิดเปนรอยละ 42.1 การกลั้นปสสาวะ กลั้นไมไดในบางครั้งคิดเปนรอยละ 49.5 ซึ่งงานวิจัยของ

จิรวรรณ อินคุม (2558) พบวาผูสูงอายุเกิดการสูญเสียความสามารถในการควบคุม การขับถาย
ปสสาวะ ทําใหมีปสสาวะเล็ดราดออกมาทางทอปสสาวะ โดยไมสามารถควบคุมไดและกอใหเกิด
ผลกระทบตอสุขอนามัย คุณภาพชีวิต และการเขารวมกิจกรรมทางสังคมของบุคคล ภาวะกลั้น
ปสสาวะไมอยูเปนปญหาสุขภาพที่พบบอยเมื่อเขาสูวัยผูสูงอายุ ซึ่งเกิดจากการเปลี่ยนแปลง

สภาพรางกายของผูสูงอายุ ที่ทําใหสมรรถภาพของรางกายเสื่อมถอยลงไป (สิรินทร ฉันศิริกาญ
จน, 2552)
2. ดานความสุขของกลุมตัวอยางวิเคราะหขอมูลหาระดับความสุขของผูสูงอายุ พบวา
สวนใหญกลุมตัวอยางมีความสุขเทากับคนปกติ คิดเปนรอยละ 52.6 รองลงมาคือ มีความสุขต่ํา

กวาคนทั่วไป คิดเปนรอยละ 38.9 สอดคลองกับงานวิจัย สุจิตรา สมพงษ (2557) ที่พบวา
ผูสูงอายุที่อยูในสถานสังเคราะหคนชรา ในจังหวัดนครปฐม มีความสุขอยูในระดับมาก และมี
มุมมองตอความสุขวา เกิดจากการชวยเหลือตนเองได ยอมรับตอการเปลี่ยนแปลงทางรางกาย
การแบงปนทุกข การไดรวมกิจกรรมสถานสังเคราะห ในขณะที่งานวิจัยครั้งนี้ พบวาความสุขของ

ผูสูงอายุสวนใหญ มีความรูสึกมั่นคงปลอดภัย มีความพึงพอใจในชีวิต สามารถยอมรับกับปญหา
ที่เกิดขึ้นได และใหความชวยเหลือผูอื่นเมื่อมีโอกาส ในขณะเดียวกัน อัมพร เครือเอม (2561) ได
ศึกษาความสุขในชีวิตของผูสูงอายุ ในชมรมผูสูงอายุตําบลหนองโพ จังหวัดราชบุรี พบวาผูสูงอายุ